طرح ﻣطﺎﻟﺑﺎت اﻣﺎ ﻧﮫ ﺗﻧش اﻓروزی

ﻣﻮاﺟﮭﮫ ﺑﺎ دوﻟﺖ روﺣﺎﻧﯽ

طرح ﻣطﺎﻟﺑﺎت اﻣﺎ ﻧﮫ ﺗﻧش اﻓروزی

جمشید اسدی

سايت ﻣﻠﯽ-ﻣذھﺑﯽ 23/08/13

ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻨﺶ اﻓﺮوزی ﮐﺮد وﺷﺮاﯾﻂ ﮐﺸﻮر را دﺷﻮارﺗﺮ از ﮔﺬﺷﺘﮫ ﻧﻤﻮد. ھﻢ ﻣﺮدم ﻣﯿﮭﻦ ﻣﺎ در رﻧﺞ ھﺴﺘﻨﺪ و ھﻢ اﻣﮑﺎن ﺧﻄﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﯽرود.اﯾﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﯽ دادن ﭼﮏ ﺳﻔﯿﺪ و ﺗﺴﻠﯿﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ آﻗﺎی روﺣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺑﮫ وی و ﮐﺎرﮐﺮد دوﻟﺖ او ﻧﮕﺎھﯽ ﻣﻮردی ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد …

من به آقای روحانی رای ندادم با وجود این فکر می‌کنم نمی‌بایست برای دولت او تنش‌افروزی کرد. قبل از هر چیز باید بگویم که چرا رای ندادم و چرا باید از تنش افروزی برای علیه دولت او پرهیز کرد.

رای ندادم چون نمی خواهم اجازه سوءاستفاده از اصلاح‌طلبی و مسالمت جویی خود دهم که سرسختان نظام ولایی هر گونه می خواهند از این رویکرد اصلاح طلبی و مسالمت جویی سوءاستفاده کنند. از آنجا که ما هدف برپاداشت دموکراسی را بر اساس مبارزه اصلاح‌طلبانه و مسالمت‌آمیز به ویژه برپایه انتخابات آزاد قرار داده ایم سرسختان نظام با نیرنگ بخواهند هر شرایطی را برای انتخابات ریاست جمهوری و مجلس تحمیل بکنند و بعد بگویند حال که اصلاح‌طلب و مسالمت‌جو هستید بیایید در همین شرایط رای دهید. رای ندادن ما، اما، اعتراض به گزینش گسترده سرسختان و مهندسی انتخابات بود. صمیمانه بر این باورم که اگر ایستادگی و مقاومت در برابر این گزینش گسترده و مهندسی انتخابات نبود سرسختان حتی از همین هشت نامزد دستچین شده هم کم می کردند و از این کار ابایی نداشتند. حال پس از توضیح این موضوع که چرا رای ندادم، اجازه دهید توضیح دهم که چرا بر این باورم که می بایستی کار را بر حسن روحانی مشکل نکرد و از آتش افروزی پرهیز کرد.

مهمترین دلیل من برای این کار کشورمان ایران است و اینکه کشورمان در شرایط بسیار دشواری به سر می برد. رشد اقتصاد منفی است و در نتیجه بیکاری به طور گسترده رشد کرده است. کاهش تولید نفت، اکثر فعالیت های اقتصادی را به رکود کشیده است. باز هم این باعث افزایش بیکاری شده است.

 کشور در انفراد بین المللی به سر می برد و اگر در مورد پرونده هسته ای هر چه زودتر مصالحه ای نشود شوربختانه باید گفت که خطر جنگ هم وجود دارد. می بینید که برای دوستداران میهن مسئله بسیار مهمتر از آن است که ما تحلیل خود را به رقابت های سیاسی فرو بکاهیم. از این روست که به باور من نباید تنش افروزی کرد وشرایط کشور را دشوارتر از گذشته کرد. هم مردم میهن ما در رنج هستند و هم امکان خطر جنگ می‌رود.

 با وجود این می خواهم بیفزایم که رویکرد مسالمت جویانه ما به دولت آقای روحانی به معنی دادن چک سفید و تسلیم در برابر او نیست. نگاه ما به آقای روحانی و کارکرد دولت او نگاهی موردی خواهد بود و از او برای سمت گیری به سمت و سوی اصلاحات گسترده و به دست آوردن نتیجه در کوتاهترین مدت انتظار روشن داریم.

 آنچه که ما به طور مشخص از آقای روحانی و دولت وی انتظار داریم و بر همین مبنا مناسبات خود را با وی تعیین می کنیم بدین قرار است:

1-   حل مسئله پرونده هسته ای در کوتاه ترین مدت و یافتن مصالحه‌ با جامعه جهانی و از این طریق برداشتن تحریم‌ها از سر مردم ایران. این مهتمرین مسئله خارجی است که در برابر آقای روحانی قرار دارد.  

2-   حل مسئله رانت خواری و انحصارات در درون کشور برای آنکه رونق اقتصادی بوجود آید و فعالیت اقتصادی از سر گرفته شود. چرا که مردم در بزرگترین مشکل اقتصادی به سر می برند، کمبود و تحریم وگسترش خط فقر است و این دلیلی جز مسئله رانت خواری و انحصاراتی ندارد. می دانید در شرایطی که دارو تحریم نشده و حتی به ایران وارد شده بود، در هامبورگ به علت اختلاف رانت خواران با دولت بر سر نرخ ارز ترخیص کالا، دارو باقی ماند. مبارزه با رانت خواران در سطح ملی و درون مرز از مهمترین وظایف آقای روحانی است و در پی این دو مسئله درون مرز و برون مرز انتظار می رود به نتایج در خور و شایسته ای هر چه زودتر در مورد مسائل اقتصادی و رفاه مردم دست بیابیم. گذشته از این، دو نکته دیگر هم از آقای روحانی و دولت وی انتظار می رود.

3-      گسترش آزادیهای اجتماعی و سیاسی.

4-   تدارک انتخابات آزاد درمورد مجلس، شوراها و ریاست جمهوری از این پس. یعنی حتی الامکان از گزینش‌های گسترده و مهندسی انتخابات جلوگیری شود. هر شهروند ایرانی باید بتواند رای دهد و بتواند رای مردم را به خود جلب کند یعنی انتخابات آزاد.

از گام هایی که دولت آقای حسن روحانی در این موارد بردارد برای ایران که مخرج مشترک همه ما و هدف مشترک همه ماست، پشتیبانی می کنیم. ما واقعا دموکراسی می خواهیم هم در سپهر سیاسی و هم در سپهر اقتصادی.

پایان سخن این که ما برخلاف رویکرد برخی اصلاح طلبان حکومتی و نیز اپوزیسیون هم وند نظام به روشنی خواستار برپایی دموکراسی و آزادی و انتخابات آزاد کشوریم و نمی توانیم به این بسنده کنیم که چون دولت آقای روحانی چند گامی بهتر از دولت آقای احمدی نژاد است پس می بایستی سکوت اختیار کرده و گوشه نشینی کرد که مبادا تندروی شود و مبادا که غول انحصارطلبان تندرو در کشور پیدا شود. ما از گفتن خواسته های خودمان و مبارزه برای آن از پا نمی نشینیم.